Straks spreek je vloeiend Russisch
Blijf op de hoogte en volg Judith
01 Maart 2013 | Oekraïne, Ivankiv
Een uitspraak van een van jullie op mn vorige verslag. Of het ook echt zo zal zijn weet ik niet, maar ik snap steeds een beetje meer van wat ze zeggen. En als ze iets willen zeggen tegen me en ik snap ze niet, dan is het woordenboek geduldig!
Vorige week, toen ik Marsha naar school heb gebracht, zei de juf dat we een dokter moesten zien. We zijn woensdag naar een ziekenhuis gegaan (of iets wat daar op lijkt). Wat een chaos daar. Niemand weet wat ie moet doen en iedereen loopt de kamer binnen om te kijken of daar een zuster is. Na een uur wachten werden wij geroepen en moesten we naar een ander gebouw. Daar werd Marsha geprikt en werd er onderzoek gedaan. Na weer een uur wachten en van alles bij de apotheek halen kregen we te horen dat we allerlei dingen moesten kopen zodat ze daar verzorgd kan worden en dat ze daar minimaal 3 nachten moest blijven.
Er is een man die ik voor het eerst in de kerk heb gezien. Ik denk dat zijn naam Nicolai is, maar dat weet ik niet zeker, daarom noem ik hem de kerkman. Sindsdien zie ik hem hier vaker. Hij was mee met boodschappen doen en bij het ziekenhuis was hij er weer. Het is echt een hele aardige man. Hij spreekt Russisch tegen mij en ik begrijp het gewoon! Soms gooit hij er wat Engelse woorden er door heen en hij praat met veel gebaar, waardoor ik het begrijp. Toen we moesten wachten bij het ziekenhuis wat hij ook van alles aan het vertellen. En toen heb ik iets opgepikt: zoiets van dat Marina en Marsha weg zouden gaan. Maar verder heb ik er niet meer naar gevraagd. Donderdag ochtend keek ik op facebook en zag ik een berichtje van Andrew dat ze inderdaad geadopteerd zouden worden. Echt super goed nieuws!!! Ze hebben nog een halfbroertje, maar die woont bij zijn oma. En nu hebben zij straks ook een echte familie!!!!!
Vrijdag hebben we Marina bij de rechtbank af te gezet om van alles te regelen voor de adoptie. Wat eigenlijk heel snel is gegaan. Woensdag hoorde ik het de kerkman zeggen in het ziekenhuis. Donderdag zag ik het op facebook en vrijdag werden ze dus op gehaald. Het is zo bizar. Ik zat vrijdag een film te kijken en opeens hoorde ik allemaal mensen in de woonkamer. Dus ik ging kijken en daar was dus weer de kerkman met de adoptieouders van Marina en Marsha. Ze haalde alle kleren en speelgoed dat van hun was uit de kasten en stopte dat in hun tassen. Het was zo raar om dat te zien. En we hebben ze niet eens gedag kunnen zeggen. Mariena was altijd aanwezig hier, soms een beetje bazig en betweterig, maar ook heel erg zorgzaam voor Marsha en af en toe kon ze ook opeens heel erg boos worden om niets. Dan sloeg ze met de deuren en wilde ze niet uitleggen wat er gebeurde totdat ze weer een beetje rustig werd. Marsha was daar in tegen heel anders. Die kon heerlijk spelen, uren lang puzzelen of zichzelf vermaken met een autootje. Ze speelde vaak samen met Nazar en kon af en toe wel jammeren, maar dat was dan ook weer zo over. Toen ze de laatste paar dagen in het ziekenhuis was, was het al een beetje stil. Nu ze alle twee weg zijn is het nog veel rustiger. Ik ben blij dat ik ze allebei hier nog gezien heb, want toen ik foto’s van twee jaar geleden bekeek zijn ze toch wel heel erg gegroeid. Twee jaar geleden waren ze heel erg angstig en nu is dat heel anders. Ze hebben hier de liefde gekregen en die gaan ze nog veel meer krijgen bij hun nieuwe ouders. We zullen ze missen, maar we weten dat het alleen maar beter voor ze wordt!
Afgelopen weekend waren de ouders van Loeba en Andre in de Lodge voor een weekendje weg. Dus we hebben veel daar gespeeld. Hebben de kinderen lekker veel ruimte en kunnen ze heel veel rennen en hun energie kwijt :D
Maandag was het heerlijk weer. Het zonnetje scheen en het was absoluut niet koud. Daarom ben ik het dorpje gaan verkennen. Er schijnen meerder marktjes te zijn. Ik heb er 1 gezien maar die was dicht toen ik er aan kwam. Nouja, dan is het maar afwachten totdat ik weer niets te doen heb en dat opnieuw kan bekijken. Ik heb wel een 1,5 uur door de sneeuw gebanjerd, heerlijk!
Op dinsdag worden altijd de boodschappen gedaan. Dus ook deze keer. Alleen nu moest Marcus al vroeg naar Kiev dus moest ik samen met de kerkman de boodschappen doen. Doordat ik met hem Russisch en Engels praat ga ik steeds wat meer begrijpen van de taal. Spreken is nog steeds wel moeilijk, omdat ik dat nog niet veel doe. Maar ik snap het voor een deel al en dat is een begin.
Woensdag hebben we voor het de grote kinderen naar school gebracht, want ze hadden de bus gemist. Ik ben zelfs even binnen geweest. Grappig om te zien! Het heeft een houten vloer en alles is in een aparte kleur geverfd. En het was heel erg klein, ongeveer 7/10 kinderen per klas. Het ligt een dorpje verderop, maar dat kan je niet zomaar lopen. Dus vandaar dat we ze moesten brengen.
De twee kleintjes zijn ziek thuis, dus nu moeten we ze hele dagen vermaken. Best wel vermoeiend, maar dat hebben we er graag voor over. En soms zetten we gewoon een dvd op (lekker makkelijk:)
De dagen duren nog steeds wel lang. Maar er is een wonder gebeurt!!! Ik ben een boek aan het lezen :D Dat ik dat ooit nog zou kunnen zeggen. En ik vind het heerlijk! En inmiddels heb ik hem dus ook al uit. Dan maar wandelen (wat ik dus ook nooit doe, maar je moet toch wat;)
En ondertussen kan ik hier en daar wat doen aan mn scriptie. Andrew kom 7 maart terug dus dan kan ik hem allemaal vragen stellen om verder te gaan met onderzoek en alles. Maar tot die tijd vermaak ik me prima. Alhoewel ik er wel enorm veel zin in heb om echt te gaan beginnen.
Marcus gaat steeds meer tegen me vertellen. Niet dat hij de oren van mijn hoofd afpraat maar zo hier en daar vertaalt hij het een en ander. En ik vraag ook gewoon meer. Want als ik het niet doe.. dan komt er niets van.
Dat was het weer voor deze keer.
Tot ooit :)
Vorige week, toen ik Marsha naar school heb gebracht, zei de juf dat we een dokter moesten zien. We zijn woensdag naar een ziekenhuis gegaan (of iets wat daar op lijkt). Wat een chaos daar. Niemand weet wat ie moet doen en iedereen loopt de kamer binnen om te kijken of daar een zuster is. Na een uur wachten werden wij geroepen en moesten we naar een ander gebouw. Daar werd Marsha geprikt en werd er onderzoek gedaan. Na weer een uur wachten en van alles bij de apotheek halen kregen we te horen dat we allerlei dingen moesten kopen zodat ze daar verzorgd kan worden en dat ze daar minimaal 3 nachten moest blijven.
Er is een man die ik voor het eerst in de kerk heb gezien. Ik denk dat zijn naam Nicolai is, maar dat weet ik niet zeker, daarom noem ik hem de kerkman. Sindsdien zie ik hem hier vaker. Hij was mee met boodschappen doen en bij het ziekenhuis was hij er weer. Het is echt een hele aardige man. Hij spreekt Russisch tegen mij en ik begrijp het gewoon! Soms gooit hij er wat Engelse woorden er door heen en hij praat met veel gebaar, waardoor ik het begrijp. Toen we moesten wachten bij het ziekenhuis wat hij ook van alles aan het vertellen. En toen heb ik iets opgepikt: zoiets van dat Marina en Marsha weg zouden gaan. Maar verder heb ik er niet meer naar gevraagd. Donderdag ochtend keek ik op facebook en zag ik een berichtje van Andrew dat ze inderdaad geadopteerd zouden worden. Echt super goed nieuws!!! Ze hebben nog een halfbroertje, maar die woont bij zijn oma. En nu hebben zij straks ook een echte familie!!!!!
Vrijdag hebben we Marina bij de rechtbank af te gezet om van alles te regelen voor de adoptie. Wat eigenlijk heel snel is gegaan. Woensdag hoorde ik het de kerkman zeggen in het ziekenhuis. Donderdag zag ik het op facebook en vrijdag werden ze dus op gehaald. Het is zo bizar. Ik zat vrijdag een film te kijken en opeens hoorde ik allemaal mensen in de woonkamer. Dus ik ging kijken en daar was dus weer de kerkman met de adoptieouders van Marina en Marsha. Ze haalde alle kleren en speelgoed dat van hun was uit de kasten en stopte dat in hun tassen. Het was zo raar om dat te zien. En we hebben ze niet eens gedag kunnen zeggen. Mariena was altijd aanwezig hier, soms een beetje bazig en betweterig, maar ook heel erg zorgzaam voor Marsha en af en toe kon ze ook opeens heel erg boos worden om niets. Dan sloeg ze met de deuren en wilde ze niet uitleggen wat er gebeurde totdat ze weer een beetje rustig werd. Marsha was daar in tegen heel anders. Die kon heerlijk spelen, uren lang puzzelen of zichzelf vermaken met een autootje. Ze speelde vaak samen met Nazar en kon af en toe wel jammeren, maar dat was dan ook weer zo over. Toen ze de laatste paar dagen in het ziekenhuis was, was het al een beetje stil. Nu ze alle twee weg zijn is het nog veel rustiger. Ik ben blij dat ik ze allebei hier nog gezien heb, want toen ik foto’s van twee jaar geleden bekeek zijn ze toch wel heel erg gegroeid. Twee jaar geleden waren ze heel erg angstig en nu is dat heel anders. Ze hebben hier de liefde gekregen en die gaan ze nog veel meer krijgen bij hun nieuwe ouders. We zullen ze missen, maar we weten dat het alleen maar beter voor ze wordt!
Afgelopen weekend waren de ouders van Loeba en Andre in de Lodge voor een weekendje weg. Dus we hebben veel daar gespeeld. Hebben de kinderen lekker veel ruimte en kunnen ze heel veel rennen en hun energie kwijt :D
Maandag was het heerlijk weer. Het zonnetje scheen en het was absoluut niet koud. Daarom ben ik het dorpje gaan verkennen. Er schijnen meerder marktjes te zijn. Ik heb er 1 gezien maar die was dicht toen ik er aan kwam. Nouja, dan is het maar afwachten totdat ik weer niets te doen heb en dat opnieuw kan bekijken. Ik heb wel een 1,5 uur door de sneeuw gebanjerd, heerlijk!
Op dinsdag worden altijd de boodschappen gedaan. Dus ook deze keer. Alleen nu moest Marcus al vroeg naar Kiev dus moest ik samen met de kerkman de boodschappen doen. Doordat ik met hem Russisch en Engels praat ga ik steeds wat meer begrijpen van de taal. Spreken is nog steeds wel moeilijk, omdat ik dat nog niet veel doe. Maar ik snap het voor een deel al en dat is een begin.
Woensdag hebben we voor het de grote kinderen naar school gebracht, want ze hadden de bus gemist. Ik ben zelfs even binnen geweest. Grappig om te zien! Het heeft een houten vloer en alles is in een aparte kleur geverfd. En het was heel erg klein, ongeveer 7/10 kinderen per klas. Het ligt een dorpje verderop, maar dat kan je niet zomaar lopen. Dus vandaar dat we ze moesten brengen.
De twee kleintjes zijn ziek thuis, dus nu moeten we ze hele dagen vermaken. Best wel vermoeiend, maar dat hebben we er graag voor over. En soms zetten we gewoon een dvd op (lekker makkelijk:)
De dagen duren nog steeds wel lang. Maar er is een wonder gebeurt!!! Ik ben een boek aan het lezen :D Dat ik dat ooit nog zou kunnen zeggen. En ik vind het heerlijk! En inmiddels heb ik hem dus ook al uit. Dan maar wandelen (wat ik dus ook nooit doe, maar je moet toch wat;)
En ondertussen kan ik hier en daar wat doen aan mn scriptie. Andrew kom 7 maart terug dus dan kan ik hem allemaal vragen stellen om verder te gaan met onderzoek en alles. Maar tot die tijd vermaak ik me prima. Alhoewel ik er wel enorm veel zin in heb om echt te gaan beginnen.
Marcus gaat steeds meer tegen me vertellen. Niet dat hij de oren van mijn hoofd afpraat maar zo hier en daar vertaalt hij het een en ander. En ik vraag ook gewoon meer. Want als ik het niet doe.. dan komt er niets van.
Dat was het weer voor deze keer.
Tot ooit :)
-
01 Maart 2013 - 14:11
Esther:
Klinkt allemaal weer heel leuk,
Snel weer even een keer babbelen.
Veel goeds!
Groetjes uit hoogland -
02 Maart 2013 - 10:22
Marian:
Hoi. Je hebt aardig wat te vertellen zeg. Hopelijk is het snel donderdag en kan je er echt tegenaan.
Lies pap en mam -
03 Maart 2013 - 15:00
Elianne:
Goed om te lezen dat je het naar je zin hebt!!
Zal straks wel wennen zijn als je ineens serieus aan je scriptie moet gaan werken.
Geniet nog maar even van de vrijheid!
Tot de volgende blog :D -
03 Maart 2013 - 21:11
Petra:
Ha juud,
Leuk om je blog te lezen. Ik ga je volgen heb me aangemeld.
Goeie tijd daar en tot horens.
Groet Petra -
04 Maart 2013 - 15:00
Elsbeth:
Ha Judith,
Heerlijk om je verhalen te lezen en te weten, dat je goed bent aangekomen met al je bagage. Paste er ook nog een volleybal bij? Fijn om te lezen, dat je al snel je draai daar hebt gevonden en heerlijk om te horen hoe je de strijd aangaat met al je vrije tijd. Veel lezen, dat is hartstikke leuk! Ben benieuwd naar je volgende verhalen, veel succes!
Elsbeth -
06 Maart 2013 - 08:56
Frits En Annette:
Hallo Judith
Echt een wonder dat je een boek hebt gelezen en het nog leuk vind ook.
Fijn dat je de taal steeds meer gaat begrijpen.
Veel plezier straks met skype met Marleen.
Groetjes Frits en Annette
-
06 Maart 2013 - 18:58
Lieneke:
Goed hoor dat je steeds meer je draai vind.
Wow russisch leren, gaaf joh!
Veel succes met alles,
de buuf
-
12 Maart 2013 - 19:27
J. Breman:
Dag Judith,
Boeken lezen is zo fijn. Een mooie roman kan zomaar romantische gevoelens oproepen, een streekroman kan je zomaar van streek maken, door een historische roman te lezen schrijf je soms zomaar geschiedenis. en met een geestelijk boek over de God van de Bijbel kun je soms zomaar dichtbij God en Jezus komen.
Ja natuurlijk heb ik al je verhalen gelezen en omdat ik als min of meer ervaren lezer tussen de regels doorlees heb ik jouw geweldige liefde voor "je kinderen"geproefd.
Maar dat van dat boek pik ik er als boekenwurm toch uit! Dat moet je mij maar niet kwalijk nemen.
Van harte Gods zegen en nabijheid en dat je voor het eerst tante geworden bent , dat zal jij wel weten!
ds. Jan Breman. -
23 Maart 2013 - 13:17
Oma Maatje:
hoi judith. is alles oke? hier wel hoor
alleen wat koud. en bij jou "?hou je haaks meid,.]
enveel groetjes van je Oma de Oude.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
