Eerste paar dagen
Blijf op de hoogte en volg Judith
19 Februari 2013 | Oekraïne, Ivankiv
De reis
Dat ik me voor die reis me zorgen heb gemaakt… Ik mocht met teveel bagage gewoon mee. Mn handbagage was veel te groot en zo´n 5 kilo te zwaar. Niemand die er naar keek en er wat van zei. Ook niet in Riga. Waar ik nog geluk had, want alle echte koffer als handbagage moesten in het bagageruim. Ik was best wel zenuwachtig voor de overstap in Riga, maar dat stelde dus ook niet zoveel voor, want het is daar zo klein. Er is maar 1 lange hal waar alle gates aan grenzen en dat is alles.
Op het vliegveld van Riga kwam ik een vrouw tegen die naar Moskou ging. Het was voor haar ook de eerste keer dat ze alleen vloog. We kwamen elkaar tegen, al zoekende waar we nu precies ons paspoort moesten laten zien. Ze kon heel goed Engels dus dat was wel gezellig om twee uur mee door te brengen, wachtend op ons vliegtuig.
In Kiev werd ik opgehaald door Sasha, iemand die geregeld was door Marcus (Medewerker bij Jeremiah’s Hope). Sasha kon geen Engels en ik kan wel een beetje Russisch, maar dat vertrouwen had ik nog niet echt in me zelf om een heel gesprek te voeren. Toen ik was aangekomen bij Jeremiah’s Hope was Marcus daar en liep met me mee naar het Rescue-Shelter en liet daar m’n kamer zien.
De Medewerkers
Marcus is een Amerikaan waarmee ik contact heb gehad voordat ik hier heen kwam. Jammer genoeg is hij niet zo heel erg spraakzaam. Hopelijk komt dat nog want dan kom ik wat meer te weten over de kids en wat hier allemaal te doen is etc..
Loeba is een Oekrainse vrouw die vooral hier in het weekend werkt. Ze kan een klein beetje engels en is heel erg aardig. Soms probeert ze ook te vertalen wat de kinderen zeggen.
Andre is een Russische jongen en kan ook een beetje engels. Hij heeft me al meer vertelt dan Marcus. Hij is er vooral door de weeks. Ook hij vertaalt af en toe dingen die er gezegd worden. Dus zo kom ik af en toe nog wat te weten.
Alonya is Oekrains. Ze kwam vroeger ook naar het kamp. Maar nu heeft ze haar opleiding tot kapper afgemaakt en werkt ze een paar dagen in de week hier. Zij kan geen engels, wat af en toe best lastig is.
De kinderen
Marsha en Marina zijn zusjes. Ik ken hen allebei nog van het kamp 2 jaar geleden. Ze hebben geen ouders. Hun vader heeft hun moeder en zichzelf voor hun ogen van het leven genomen.
Bagdan, Maxim, Nazar en Sasja zijn broertjes en zusjes. Waarom ze hier zijn weet ik nog niet.
Zaterdagochtend hebben we gespeeld en gespeeld en gespeeld. Na het middag eten gaan ze altijd slapen en rond een uur of half 4 zijn ze weer wakker en vol energie. We zijn lekker naar buiten gegaan en wat gespeeld. Na het avondeten nog een filmpje gekeken in het Russisch, waar ik dus niets van mee kreeg. Maar een makkelijke kindertekenfilm kan je wel redelijk volgen. Daarna lekker gedoucht en naar bed gegaan want zo’n eerste dag vol indrukken en een korte nacht ervoor ben je daar wel aan toe.
Zondag zijn we naar de kerk geweest. Heel erg raar, want je verstaat er niets van. En ik kon dan nog wel ontcijferen welk Bijbelgedeelte ze aan het lezen waren en 1 liedje herkende ik aan de melodie, maar daar bleef het dan ook bij. Ik vond het wel leuk om dat mee te maken en andere Oekraïense mensen te zien.
De volgende dag was gewoon weer een schooldag. Marina, Sascha en Bagdan gaan naar school en de ander kinderen gaan naar kindergarden. Dus tijd voor ons om schoon te maken en te wachten totdat ze terugkomen. Dat duur best lang!! Ik was al op vanaf een uur of half 8 en ze gaan rond 8 uur weg. Pas om half 5 komen ze weer terug. En iedereen maakt een gedeelte van het huis schoon, dat is dus ook zo gebeurt. Het was dus best wel een beetje saai. Iedereen zit een beetje op zijn kamer wat te doen en dat moest ik dus ook maar doen. Maar zoveel valt er op mijn kamer niet te doen…
Vandaag heb ik de kinderen weggebracht naar de kindergarden. Ik ging met Marsha mee naar haar klas. De juffrouw begon gelijk een heel verhaal te houden tegen mij in het Russisch. Dus heb ik maar in het Engels teruggepraat dat ik het niet verstaan heb. Gelukkig kon ze het rustig opnieuw uitleggen dat wanneer Marsha wil gaan slapen dat niet lukt omdat heel er verkouden is. En wij moest met haar naar het ziekenhuis (ik denk dat ze de dokter bedoelde maar ze zei echt ziekenhuis).
We zijn daarna gelijk boodschappen gaan doen. Ze hebben best wel goede spullen. Alleen echt heel weinig groentes. Dat verkopen ze daar niet echt. Fruit hebben ze wel wat, maar ook niet echt heel veel. Ik heb voor mezelf gelijk wat spullen gekocht. Alle medewerkers die hier wonen vinden het eten soms ook niet echt lekker en eten dan gewoon iets wat ze zelf hebben gekocht. En aangezien ik ook een aantal dingen heb gezien wat niet echt smakelijk was, heb ik ook maar wat inkopen gedaan. De prijzen zijn redelijk vergelijkbaar met dat van Nederland. Misschien iets goedkoper maar niet heel veel. Onderweg heb ik een grote straatmarkt gezien, ik ben van plan daar de komende dagen naar toe te gaan.
Er ligt hier zo’n twintig centimeter sneeuw en elke dag sneeuwt het wel een beetje. Dus de zijwegen zijn niet echt goed begaanbaar, alleen de hoofdwegen zijn sneeuw vrij. Het zat er al wel een beetje aan te komen dat we een keer zouden slippen. En dat gebeurde dus vanmorgen, toen we met de taxi onderweg waren, zijn we dus 180 graden geslipt en moesten we de auto een paar keer duwen om verder te komen. Heel normaal hier :)
Ik moet nog wel een beetje m’n draai vinden, maar dat komt wel goed! Want over twee weken komt Andrew (de baas) terug en kan ik met hem praten over wat hij wil dat ik doe en voor hem ga uitzoeken. Ondertussen schrijf ik wel het een en ander op wat ik zie dat ze doen en eten etc. zodat ik dat kan gebruiken als dat eventueel nodig zou zijn.
Groetjes
Dat ik me voor die reis me zorgen heb gemaakt… Ik mocht met teveel bagage gewoon mee. Mn handbagage was veel te groot en zo´n 5 kilo te zwaar. Niemand die er naar keek en er wat van zei. Ook niet in Riga. Waar ik nog geluk had, want alle echte koffer als handbagage moesten in het bagageruim. Ik was best wel zenuwachtig voor de overstap in Riga, maar dat stelde dus ook niet zoveel voor, want het is daar zo klein. Er is maar 1 lange hal waar alle gates aan grenzen en dat is alles.
Op het vliegveld van Riga kwam ik een vrouw tegen die naar Moskou ging. Het was voor haar ook de eerste keer dat ze alleen vloog. We kwamen elkaar tegen, al zoekende waar we nu precies ons paspoort moesten laten zien. Ze kon heel goed Engels dus dat was wel gezellig om twee uur mee door te brengen, wachtend op ons vliegtuig.
In Kiev werd ik opgehaald door Sasha, iemand die geregeld was door Marcus (Medewerker bij Jeremiah’s Hope). Sasha kon geen Engels en ik kan wel een beetje Russisch, maar dat vertrouwen had ik nog niet echt in me zelf om een heel gesprek te voeren. Toen ik was aangekomen bij Jeremiah’s Hope was Marcus daar en liep met me mee naar het Rescue-Shelter en liet daar m’n kamer zien.
De Medewerkers
Marcus is een Amerikaan waarmee ik contact heb gehad voordat ik hier heen kwam. Jammer genoeg is hij niet zo heel erg spraakzaam. Hopelijk komt dat nog want dan kom ik wat meer te weten over de kids en wat hier allemaal te doen is etc..
Loeba is een Oekrainse vrouw die vooral hier in het weekend werkt. Ze kan een klein beetje engels en is heel erg aardig. Soms probeert ze ook te vertalen wat de kinderen zeggen.
Andre is een Russische jongen en kan ook een beetje engels. Hij heeft me al meer vertelt dan Marcus. Hij is er vooral door de weeks. Ook hij vertaalt af en toe dingen die er gezegd worden. Dus zo kom ik af en toe nog wat te weten.
Alonya is Oekrains. Ze kwam vroeger ook naar het kamp. Maar nu heeft ze haar opleiding tot kapper afgemaakt en werkt ze een paar dagen in de week hier. Zij kan geen engels, wat af en toe best lastig is.
De kinderen
Marsha en Marina zijn zusjes. Ik ken hen allebei nog van het kamp 2 jaar geleden. Ze hebben geen ouders. Hun vader heeft hun moeder en zichzelf voor hun ogen van het leven genomen.
Bagdan, Maxim, Nazar en Sasja zijn broertjes en zusjes. Waarom ze hier zijn weet ik nog niet.
Zaterdagochtend hebben we gespeeld en gespeeld en gespeeld. Na het middag eten gaan ze altijd slapen en rond een uur of half 4 zijn ze weer wakker en vol energie. We zijn lekker naar buiten gegaan en wat gespeeld. Na het avondeten nog een filmpje gekeken in het Russisch, waar ik dus niets van mee kreeg. Maar een makkelijke kindertekenfilm kan je wel redelijk volgen. Daarna lekker gedoucht en naar bed gegaan want zo’n eerste dag vol indrukken en een korte nacht ervoor ben je daar wel aan toe.
Zondag zijn we naar de kerk geweest. Heel erg raar, want je verstaat er niets van. En ik kon dan nog wel ontcijferen welk Bijbelgedeelte ze aan het lezen waren en 1 liedje herkende ik aan de melodie, maar daar bleef het dan ook bij. Ik vond het wel leuk om dat mee te maken en andere Oekraïense mensen te zien.
De volgende dag was gewoon weer een schooldag. Marina, Sascha en Bagdan gaan naar school en de ander kinderen gaan naar kindergarden. Dus tijd voor ons om schoon te maken en te wachten totdat ze terugkomen. Dat duur best lang!! Ik was al op vanaf een uur of half 8 en ze gaan rond 8 uur weg. Pas om half 5 komen ze weer terug. En iedereen maakt een gedeelte van het huis schoon, dat is dus ook zo gebeurt. Het was dus best wel een beetje saai. Iedereen zit een beetje op zijn kamer wat te doen en dat moest ik dus ook maar doen. Maar zoveel valt er op mijn kamer niet te doen…
Vandaag heb ik de kinderen weggebracht naar de kindergarden. Ik ging met Marsha mee naar haar klas. De juffrouw begon gelijk een heel verhaal te houden tegen mij in het Russisch. Dus heb ik maar in het Engels teruggepraat dat ik het niet verstaan heb. Gelukkig kon ze het rustig opnieuw uitleggen dat wanneer Marsha wil gaan slapen dat niet lukt omdat heel er verkouden is. En wij moest met haar naar het ziekenhuis (ik denk dat ze de dokter bedoelde maar ze zei echt ziekenhuis).
We zijn daarna gelijk boodschappen gaan doen. Ze hebben best wel goede spullen. Alleen echt heel weinig groentes. Dat verkopen ze daar niet echt. Fruit hebben ze wel wat, maar ook niet echt heel veel. Ik heb voor mezelf gelijk wat spullen gekocht. Alle medewerkers die hier wonen vinden het eten soms ook niet echt lekker en eten dan gewoon iets wat ze zelf hebben gekocht. En aangezien ik ook een aantal dingen heb gezien wat niet echt smakelijk was, heb ik ook maar wat inkopen gedaan. De prijzen zijn redelijk vergelijkbaar met dat van Nederland. Misschien iets goedkoper maar niet heel veel. Onderweg heb ik een grote straatmarkt gezien, ik ben van plan daar de komende dagen naar toe te gaan.
Er ligt hier zo’n twintig centimeter sneeuw en elke dag sneeuwt het wel een beetje. Dus de zijwegen zijn niet echt goed begaanbaar, alleen de hoofdwegen zijn sneeuw vrij. Het zat er al wel een beetje aan te komen dat we een keer zouden slippen. En dat gebeurde dus vanmorgen, toen we met de taxi onderweg waren, zijn we dus 180 graden geslipt en moesten we de auto een paar keer duwen om verder te komen. Heel normaal hier :)
Ik moet nog wel een beetje m’n draai vinden, maar dat komt wel goed! Want over twee weken komt Andrew (de baas) terug en kan ik met hem praten over wat hij wil dat ik doe en voor hem ga uitzoeken. Ondertussen schrijf ik wel het een en ander op wat ik zie dat ze doen en eten etc. zodat ik dat kan gebruiken als dat eventueel nodig zou zijn.
Groetjes
-
19 Februari 2013 - 21:11
Esther:
Marcus is een amerikaan d..... en dan?? -
19 Februari 2013 - 22:12
Marieke:
To be continued..... -
19 Februari 2013 - 23:57
Mirjam:
Kijk, dit is vast een "fantaseer maar verder verhaal"
Marcus is een Amerikaan d... Die ongelofelijk knap is...?
Leuke tijd juut! We zijn benieuwd hoe het verder zal gaan :) -
20 Februari 2013 - 07:16
Angela:
Leuk Juud!!!
Ik blijf je volgen hoor!!!
Succes nog verder!!!
X Angela -
20 Februari 2013 - 07:29
Marian :
He he, eindelijk je hele verhaal gelezen. Dat lukte gisteren echt niet. Ik begrijp uit de vorige reacties dat ik niet de enige was. Wat een indrukken allemaal. Maar goed dat je al wat aan de russische taal geroken hebt, dan begrijp je er misschien iets van. Succes met alles. En een tip: begin een moestuin! Gat in de markt!
Liefs mama -
20 Februari 2013 - 08:16
Lysette:
Super leuk om te lezen en zo herkenbaar! Groente en fruit alleen seizoens gebonden en tja dat is niet zoveel in de winter. Maar de zomer, de aarbeien en watermeloen...yammmm:)
Als je naar Kiev gaat naar Metro kan je echt veel meer kopen, vraag maar of Andrew je snel mee neemt!
En als Andrew en Jenny terug zijn probeer echt tijd met Jenny door te brengen die begrijpt echt alles, kan super goed luisteren en adviesen geven:)
En Marcus moet je gewoon vragen blijven stellen, gaat echt wel praten! En als je appeltaart voor hem maakt ben je alles voor hem:)
Meis, doe het rustig aan met alle nieuwe indrukken en als je een keer behoefte heb om ervaringen met iemand te delen in het Nederlands die weet hoe het daar is, let me know!
-
20 Februari 2013 - 09:54
Elianne:
Leuk om te lezen! Straks heb je je Engels helemaal niet meer nodig en praat je gewoon in het Russisch :D
-
20 Februari 2013 - 22:47
Martine:
Hee Judith!
Zag ik je net even heel snel op de skype ;) haha echt leuk dat je er nu al bent!
En echt heel herkenbaar allemaal (ik verveelde me door de weeks ook best af en toe ;), maar Alyona houdt erg van films kijken (huilfilms!) dus als je Russisch wat beter is kan je af en toe een filmpje kijken!)
Ik ben echt benieuwd hoe de komende tijd zal zijn, het kan af en toe best heftig zijn maar het is ook zo bijzonder wat je voor deze kinderen kunt betekenen!
Ik zou graag nog even langs komen maar zal moeten wachten tot de zomer.. ;)
Zie je dan iig!
Groetjes en nog heel veel succes en plezier!
Martine -
22 Februari 2013 - 11:15
Jan Breman:
Dag Judith,
Nou je hebt er meteen al een heel verhaal van gemaakt. Mij trof het zinnetje tussen door over die twee zusjes, Marsha en Marina. Wat een overstelpend leed moeten zulke meisjes toch verwerken. Fijn dat ze o.a. jou bij zich hebben. Aanwezigheid zegt vaak meer dan we denken. Zo is het zeker ook met de aanwezigheid van God!
Met een hartelijke groet, ds. Jan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
